W społeczeństwie polskim problematyka państw i narodów o charakterze nie-europejskim (do jakich niewątpliwie zalicza się Turcja, mimo części swojego terytorium w Europie) praktycznie nie istnieje. Trudno przytoczyć nawet jakiekolwiek ...
Za kilka dni po raz kolejny w tym roku srebrne skrzydła z czerwoną charakterystyczną ptaszką-symbolem wzniosą spragnione niepowtarzalnych stambulskich klimatów ciało i duszę ponad chmury listopadowej ukraińskiej jesieni.
Kijów – Stołeczny Kijów-Grad, Matka Miast Ruskich, Konstantynopol nad Dnieprem jest miastem, które oskrzydla, inspiruje, przyciąga ludzi z różnych stron świata i rodzi literaturę”.
Tu, na brzegach siwego Borysfenu krzyżowały się drogi prowadzące z Północy na Południe i ze Wschodu na Zachód, tu mieszały się nurty kulturowo-obyczajowe Orientu i Okcydentu, tu stykały się interesy Bizancjum i Rzymu. Kijów od zawsze związany był z tą wielką, tajemniczą rzeką. Poprzecinane niezliczonymi jarami, górujące nad rozlewiskiem Dniepru wzgórza, okazały się idealnym miejscem na założenie osady. Nie brakowało tu zwierzyny, grzybów i jagód, gdyż średniowieczny Kijów leżał na skraju ogromnej poleskiej puszczy. Rzeka dostarczała ryb, odgradzała od nieprzyjaciół i służyła jako trakt komunikacyjny, łączący stolicę Rusi ze światem.
Nie ma dnia bym nie wspomniał, bym nie wrócił myślami do tego miejsca, bym nie dotknął go fibrami swojej duszy. Już prawie od sześciu lat codziennie jestem tam. Nie muszę lecieć czy jechać, po prostu obrazy tego miejsca stale wyłaniają się łagodnie z mojej wyobraźni, przysłaniając rzeczywistość i codzienność. Jest we mnie, a ja w nim. Odbieram to jako najwyższą daność, więc już od dawna nawet nie próbuję dotrzeć do prawdy: co mnie łączy z tym miejscem. Niepoznawalna metafizyka naszych stosunków pozostaje niewyjaśniona i dlatego taka czarująco słodka, jak owoc dojrzałej kaki czy figi, a raczej małej wzorzystej filiżanki mocnej tutejszej kawy.
Umbert Eco, twórca teorii dzieła „otwartego” i wieloznacznego, uważał, że sztuka skłania odbiorcę do własnych refleksji. Twierdził też, że „labirynt klasyczny jest sam w sobie nicią Ariadny”. Idąc w ślady włoskiego filozofa, spróbuję przedstawić swoją wizję nowych wierszy Mieczysława Arkadiusza Łypa: W cieniu Minotaura, W krainie Ariadny, Fresk minojski i Rydwan Heliosa.
Okcydentalność rządzi umysłami... Europocentryzm mocno tkwi w podświadomości... Zachodnie wzorce kulturowe dominują w wyobraźni...
Jak my się mylimy, myśląc, że jesteśmy najlepsi! Błąd i zacofanie kulturowe! Ograniczoność i zamkniętość na „Inność”!
Barrès uważał, że naród tytułowy to naród, który jest dominujący w państwie, w którym żyje. Naród ten ma swoją własną kulturę, tradycje i język, które są przekazywane z pokolenia na pokolenie. Naród tytułowy ma również prawo do samostanowienia i do obrony swojej tożsamości.
Zdaniem pisarza Francuzi są narodem tytułowym Francji. Mają swoją własną kulturę, tradycje i język, które są zakorzenione w historii kraju, dlatego mają oni prawo do samostanowienia i do obrony swojej tożsamości.
W swoich pracach Barrès często podkreślał znaczenie narodu tytułowego dla państwa. Uważał, że naród tytułowy jest gwarantem stabilności i jedności państwa. Naród tytułowy jest również źródłem siły i potęgi państwa.
Naród tytułowy ma szczególne obowiązki wobec państwa. Jest on odpowiedzialny za jego obronę i rozwój, a także za przekazywanie wartości i tradycji narodowych kolejnym pokoleniom.
W swoich pracach Barrès często podkreślał rolę historii i tradycji w kształtowaniu narodu. Uważał, że naród to nie tylko zbiór ludzi, ale również wspólna historia, kultura i tradycje.
Pojęcie "narodu tytułowego" zostało wprowadzone do nauki historycznej przez Heinricha von Treitschkego w XIX wieku. Barrès jednak nadał temu pojęciu nowe znaczenie. Barrès uważał, że naród tytułowy to nie tylko naród, który jest dominujący w państwie, ale także naród, który ma prawo do samostanowienia i do obrony swojej tożsamości.
Koncepcja "narodu tytułowego" Barrèsa miała duży wpływ na rozwój francuskiego nacjonalizmu. Była ona wykorzystywana przez prawicowe partie polityczne, które walczyły o wzmocnienie roli państwa i utrzymanie jego jedności.
W pracach Barrèsa można wyróżnić kilka najważniejszych elementów koncepcji "narodu tytułowego":
Przytoczę kilka przykładów użycia pojęcia "narodu tytułowego" w pracach Maurice'a Barrè'a:
Pojęcie "narodu tytułowego" jest nadal używane w nauce historycznej i politologii. Pojęcie to jest często wykorzystywane do analizy relacji między narodami w państwach wielonarodowych.
Pojęcie „naród tytułowy” używam w następujących pracach:
Upokorzanie innego: obraz xix-wiecznego podola w powieści Anatolija Swydnyc'kiego Luboraccy
Zniekształcone tożsamości wieloetnicznej Ukrainy
Lech Suchomłynow